Banknoty Banku Polskiego na emigracji
Banknoty Banku Polskiego na emigracji – dwie emisje banknotów przygotowane w latach 1940–1942 przez Bank Polski na emigracji z przeznaczeniem do obiegu krajowego po zakończeniu wojny i planowanym ponownym przeniesieniu siedziby banku do Polski[1].
Historia banknotów Banku Polskiego na emigracji
Z sukcesem przeprowadzona ewakuacja Banku Polskiego we wrześniu 1939 r. doprowadziła do jego zainstalowania się najpierw w Paryżu, a w czerwcu 1940 r. w Londynie. Pomimo faktu, że bank zachował w pełni osobowość prawną, w okresie II wojny światowej nie emitował żadnych znaków pieniężnych przeznaczonych do bieżącego obiegu, np. w celu opłacenia żołdu Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Planując powrót do Polski po zakończeniu wojny, dyrekcja banku przygotowała dwie antydatowane emisje banknotów nowego wzoru zamawiając[1]:
- z datą 15 sierpnia 1939 r. nominały 1, 2 i 5 złotych w wytwórni Bradbury Wilkinson & Co w New Maldon, oraz 10, 20, 50, 100, 500 złotych techniką stalorytniczą w firmie Thomas De La Rue z Londynu,
- z datą 20 sierpnia 1939 r. nominały 20 i 50 złotych w American Banknote Company z Nowego Jorku.
Miejscem obu emisji podanym na banknotach była Warszawa. Antydatowanie miało na celu podkreślenie ciągłości działalności emisyjnej[1]. Nad drukiem banknotów czuwał przedwojenny dyrektor techniczny PWPW – inż. Karol Chybiński, a sam ryt banknotów przygotował również przedwojenny rytownik PWPW – Włodzimierz Vacek[2].
Łącznie wydrukowano banknoty opiewające na kwotę 7 mld 328 mln złotych[2].
Banknoty wyprodukowane w Stanach Zjednoczonych miały zabezpieczenia w postaci fosforyzujących konfetti, po raz pierwszy wykorzystane na polskich banknotach[2].
W 1947 r. cały nakład trafił do nowej Polski. W kraju rozważano wprowadzenie banknotów do obiegu ale ostatecznie w 1951 r. praktycznie całość poszła na przemiał w papierni w Miłkowie. Wg oficjalnych danych dla celów archiwalnych i kolekcjonerskich pozostawiono jedynie po 1000 sztuk każdego nominału w oryginalnym stanie oraz po 1000 sztuk każdego banknotu z dodatkowym napisem WZÓR[1].
Sygnatura drukarni umieszczona jest na dolnym marginesie na rewersie (dla banknotów powyżej 5 złotych na obu stronach). Klauzula prawna brzmiąca: „Bilety Banku Polskiego są prawnym środkiem płatniczym w Polsce” jest jednakowa dla wszystkich banknotów emisji Banku Polskiego na wychodźstwie[3].
Banknoty emisji 15 sierpnia 1939
Wzory
Nominał | Awers banknotu | Rewers banknotu | Uwagi[3][4] |
---|---|---|---|
1 złoty |
Znane są także egzemplarze bez nadruków i numeracji[5]. | ||
2 złote |
Znane są także egzemplarze bez nadruków i numeracji[6] | ||
5 złotych |
| ||
10 złotych |
| ||
20 złotych |
| ||
| |||
50 złotych |
| ||
| |||
100 złotych |
| ||
500 złotych |
|
Próby druku
-
fotoprojekt 1 złoty
-
fotoprojekt 2 złote
-
fotoprojekty 1 i 2 złote
-
fotoprojekt 5 złotych
-
fotoprojekt 5 złotych
-
awers druku próbnego 5 złotych
-
awers fotoprojektu 10 złotych
-
rewers fotoprojektu 10 złotych
-
zielony druk próbny 10 złotych awers
-
zielony druk próbny 10 złotych rewers
-
próba druku 50 złotych awers
-
próba druku 50 złotych rewers
-
druk próbny rewersu 500 złotych
Zobacz też
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 Adam Dylewski , Historia pieniądza na ziemiach polskich, wyd. pierwsze, Warszawa: Carta Blanca Sp. z o.o. Grupa Wydawnicza PWN, 2011, s. 284, ISBN 978-83-7705-068-2 .
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Lech Kokociński , Pieniądz papierowy na ziemiach polskich, wyd. pierwsze, Warszawa 1996, s. 132–136, ISBN 83-903459-5-1 .
- ↑ 3,0 3,1 Błąd rozszerzenia cite: Błąd w składni znacznika
<ref>
; brak tekstu w przypisie o nazwie:2
- ↑ Błąd rozszerzenia cite: Błąd w składni znacznika
<ref>
; brak tekstu w przypisie o nazwie:3
- ↑ Londyn 1 złoty 1939 - bez serii i numeracji | Archiwum Gabinetu Numizmatycznego D. Marciniak, archiwum.gndm.pl [dostęp 2019-04-15] (pol.).
- ↑ Londyn 2 złote 1939 - bez serii i numeracji | Archiwum Gabinetu Numizmatycznego D. Marciniak, archiwum.gndm.pl [dostęp 2019-04-15] (pol.).
- ↑ Londyn 50 złotych 1939 - SPECIMEN akceptacyjny DE LA RUE - RZADKOŚĆ | Archiwum Gabinetu Numizmatycznego D. Marciniak, archiwum.gndm.pl [dostęp 2019-04-15] (pol.).