Skarb z Kiekrza
 Okolice kierskiego dworu były miejscem znalezienia skarbu | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Miejsce |
Ogród przypałacowy (obecne sanatorium) |
| Data odsłonięcia |
1890 |
Skarb z Kiekrza – skarb odnaleziony w 1890 na terenie Kiekrza[1] (obecnie część Poznania).
Zawartość
Skarb liczył 274 monety srebrne (m.in. talary, półtalary, kwartniki, orty, trojaki i sześciogroszówki). Pochodziły one z Polski, Saksonii, Tyrolu, Szwecji, Hiszpanii, Niderlandów (m.in. Gdańsk, Bydgoszcz, Toruń, Elbląg, Ryga i Norymberga). Najstarszą była moneta z 1615 wybita przez Zygmunta III Wazę, a najmłodszą bita w Toruniu w 1654 przez Jana Kazimierza. W momencie wykopania skarb miał wartość kilkudziesięciu talarów, a więc znaczną. Zakopany został prawdopodobnie przez osobę majętną (najpewniej właściciela majątku kierskiego) w dobie potopu szwedzkiego[1].
Historia znaleziska
Skarb został odnaleziony (wykopany) przez dwójkę ogrodników majora Endella - ówczesnego właściciela dawnego majątku Raczyńskich w Kiekrzu, w ogrodzie przy dworze, podczas robót ziemnych. Ukryli oni znalezisko, ponieważ w myśl prawa należało ono do właściciela ziemi, a znalazcy przysługiwał tylko procent od znaleźnego. Obaj ogrodnicy przeprowadzili się wkrótce do Mrowina, gdzie nie mogli dojść do porozumienia w podziale skarbu. Sprawa rozniosła się po okolicy i doszła do uszu Endella, który odzyskał znalezisko, a obaj znalazcy po rozprawie sądowej zostali ukarani[1].
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 1,2 Jarmila Kaczmarek, Archeologia północno-zachodniej części Poznania, w: Kronika Miasta Poznania, nr 3/2013, s.26, ISSN 0137-3552